بررسی ارتباط استئاتوز کبدی با عوامل التهابی، فیبروزی، میزبانی و ویروسی در بیماران مبتلا به هپاتیت C مزمن مراجعه کننده به مرکز هپ

آنچه امروزه در آثار عفونتهای ویروسی و بروز بیماریها اهمیت دارد میان کنش بین میزبان و ویروس است. بنابراین باید میزان فعالیت ویروس و نوع پاسخ میزبان همزمان با هم، جهت پیش آگهی یا بروز عوارض مورد توجه قرار گیرد. یکی از مهم ترین این میان کنش ها که اخیراً مورد توجه قرار گرفته و زمینه ساز مطالعات بسیاری از محقیین شده است، تحریک تجمع چربی در کبد (استئاتوز کبدی) توسط ویروس های هپاتوتروپیک، به ویژه ویروس هپاتیت C می باشد، به صورتی که شیوع این حالت در بیماران هپاتیت C مزمن حدود 80-60 درصد گزارش شده است. کبد طبیعی حاوی حدود 5 گرم چربی در 100 گرم وزن خود می باشد، هرگاه مقدار چربی بیش از 5 درصد وزن آن افزایش یابد، به این حالت کبد چرب و یا اصطلاح اختصاصی تر به نام استئاتوز کبدی (HS) خوانده می شود. با مطالعاتی که انجام شده، نشان داده شده است که شیوع استئاتوز کبدی در جمعیت عمومی دنیا 10 تا 25 درصد، در کشورهای در حال توسعه 20 تا 30 درصد و در ایران حدود 43 درصد می باشد.با توجه به اینکه عفونتهای مزمن ویروسی و استئاتوز کبدی از عوامل شایع بیماریهای مزمن در کشورمان میباشد و اهمیت بالقوه استئاتوز کبدی در بیماران مبتلا به هپاتیت مزمن ویروسی، و نیز با توجه به عدم وجود مطالعه ای در زمینه بررسی شیوع این بیماری و عوامل خطرزای آن در حاملین هپاتیت C مزمن کشور ما، مطالعه حاضر با هدف بررسی شیوع استئاتوز کبدی در مبتلایان به هپاتیت C مزمن و نقش عوامل مربوط به میزبان (متابولیک/بیوشیمیایی) و ویروسی در ایجاد استئاتوز کبدی در این بیماران در ایران ضروری به نظر میرسد. در این مطالعه سعی ما بر آن است که همزمانی بیماری هپاتیت C مزمن و استئاتوز کبدی را بررسی کرده و بتوانیم از نتایج حاصل از آن در بهبود گزینه های درمانی بهره برد و در کنترل و پیشگیری این بیماری ها بیش از پیش کمک شایانی انجام داد. همچنین با نتایج حاصل از این مطالعه میتوان به پزشکهای متخصص هشدارهای لازم را در مورد توجه به هپاتیت C و کبد چرب منتقل نمود.